วันพฤหัสบดีที่ 18 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559

รอยยิ้มของคนขรึม



เฉินเหว่ยถิง part



                อี้หยางเชียนซี เด็กหนุ่มที่ใคร ๆ ต่างก็บอกว่าเป็นพ่อหนุ่มเย็นชา

                อี้หยางเชียนซี เด็กหนุ่มที่บอกทุกคนเสมอว่าตัวเองเป็นคนขรึม ๆ คูล ๆ

                อี้หยางเชียนซี เด็กหนุ่มที่ดูเหมือนจะเข้าถึงยากในสายตาทุกคน

                แต่ที่จริงน่ะเหรอ...หึหึ


                ใครจะรู้เล่าว่านั่นเป็นเพียงหน้ากากที่สวมเอาไว้เพื่อกันคนมาวุ่นวาย หากได้ลองรู้จักหรือเริ่มสนิทกันแล้วล่ะก็ รับรองว่าจะได้เห็นด้านต๊อง ๆ ของเจ้าเด็กนี่เพียบเลยล่ะ เฉินเหว่ยถิงเอาหัวเป็นประกันเลย!

                วันนั้นผมมีขึ้นโชว์งาน ๆ หนึ่ง ก็ขึ้นไปร้องเพลงและเต้นโชว์ตามเสต็ปคนหล่อเป็นปกติ ไม่ได้มีอะไรมากเป็นพิเศษ แต่ไม่ยักจะรู้ว่าความหล่อและความเท่ของผมจะไปสะกิดต่อมเจ้าเด็กเย็นชาเข้าอย่างจัง!!

                ผมรู้ตัวนะว่าผมเป็นคนมีเสน่ห์ไม่ว่าจะกับเพศไหน แต่ไม่คิดว่าเจ้าเด็กนิ่ง ๆ คนนั้นจะปลื้มผมได้ขนาดนี้ ขนาดแค่ผมเห็นจากคลิปที่แฟนคลับเจ้าเด็กนั่นถ่ายมา ผมยังรู้สึกได้ถึงความชื่มชมที่ส่งออกมาจากสายตาเลย ไหนจะปากเล็ก ๆ ที่เดี๋ยวอ้า เดี๋ยวหุบ เดี๋ยวเม้มนั่นอีก คงเผลอลืมตัว อยากจะกินผมขึ้นมาล่ะมั้ง แถมนาที 1.07 ที่ยิ้มกว้าง ๆ จนเห็นลักยิ้มนั่นอีกน่ารักชะมัด!!


ผมว่านะเจ้าตัวคงไม่รู้ว่ามีแฟน ๆ แอบถ่ายคลิปอยู่ ไม่งั้นคงไม่หลุดมาดขรึมยิ้มเเต้มาขนาดนี้หรอก...


              ไม่รู้ว่าป่านนี้คนขรึมจะเห็นคลิปรึยังนะ...
แต่พนันได้เลยถ้าดูเเล้วไม่ตีหน้านิ่ง ก็คงบ่นด่าลมฟ้าตามสไตล์ของคนคูล ๆ นั่นล่ะ






เชียนซี นายเห็นคลิปนี้เเล้วรึยัง เกอว่ามันน่ารักมากเลยนะ
นายลองดูสิ


อะไรของลุงผมไม่ว่างมาเล่นด้วยหรอกนะ 


ลองดูก่อนสิ

เฮ้! เชียนเชียน

เเหน่ะ อ่านเเล้วไม่ตอบ เขินอยู่รึไง

วันหลังมาให้เกอสอนเต้นให้ก็ได้นะถ้านายชอบขนาดนี้

สอนฟรีเเบบตัวต่อตัวไม่คิดเงินเลยเอ้า รับประกันว่าเก่งขึ้นเเน่นอน

หึหึหึ พ่อคนขรึม หลุดมาดเเค่นี้ถึงกับไม่ตอบเลยหรอ

ยิ้มนายออกจะน่ารัก


อะไรของลุง ผมไม่ได้ยิ้มโว้ยยยยยยยยยยยยย

นั่นผมเเยกเขี้ยว!! ผม ไม่ ได้ ยิ้ม!!




.............................................................................................................................................................................

คนขรึมยังไงก็เป็นคนขรึมอยู่วันยังค่ำเเหละเนอะ 

มาสั้น ๆ เผื่อตัวเองกลับมาอ่านในอนาคต จะได้รู้ว่าวันนึงเรากรี๊ดคู่นี้ได้ขนาดนี้

อ้อ ฟิคนี้แอบได้รับอิทธิพลจากคุณคุโจด้วยหน่อยนึง โฮร่วววววววววว ๆม่ๆด้ยิ้มของเชียนเชียนนี่มันน่ารักจริงเลยเน้อออ

ปูลู. ถ้าอยากอ่านยาว ๆ เจอกันในเล่ม #หัตถกรรมคนคุก นะครับ (ไม่รู้จะเสร็จเมื่อไหร่ เเต่ขายของไว้ก่อน 55555)





















วันอังคารที่ 2 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559

Special Fic [Memory] : Chinese New Year Day of William Chan Part 4


Chinese New Year Day of William Chan Part 4 มาเเล้วค่ะ
*** ยังไม่ได้จัดหน้าให้นะคะเพราะอัปจากโทรศัพท์ หากมีฉีกคำหรือเว้นเเปลก ๆ อ่านยากตรงไหน ก็ขอโทษด้วยนะคร้าบบบบ


ความเดิมตอนที่เเล้ว ตอนที่ 1 /// ตอนที่ 2 /// ตอนที่ 3


“ว่าไงครับ คุณหนูเชียนมาทำอะไรที่นี่ แล้วกล้องถ่ายรูปนั่นอะไรครับ” หลังจากอึ้งไปสักพักเหว่ยถิงก็ถามคุณหนูของเขาด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง

                “... ฉันก็แค่มาเดินเล่น”  เชียนซี คุณหนูร้านทองเชียนเชียนเงียบอยู่ครู่นึงราวกับครุ่นคิดที่จะหาคำตอบเหมาะ ๆ ที่จะบอกกับเหว่ยถิง

                “แค่มาเดินเล่นจำเป็นต้องเอากล้องมาด้วยเหรอครับ” แต่ชายหนุ่มก็ไม่ลดละความพยายามในการรีดเค้นหาคำตอบ หัวคิ้วขมวดมุ่นทำให้หน้าผากกว้าง ๆ นั้นเต็มไปด้วยรอยยับ

                ไร้เสียงตอบรับจากเด็กหนุ่มตรงหน้า เหว่ยถิงหรี่ตามองอย่างจับผิด แต่สุดท้ายก็ต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อรู้ว่ายังไงก็ไม่มีทางเค้นคำตอบออกจากร่างเล็กตรงหน้าได้ คุณหนูเชียนเป็นคนดื้อด้านต่อให้กดดันแค่ไหนถ้าเจ้าตัวไม่อยากตอบก็ไม่มีทางได้รู้คำตอบแน่ ๆ มีแต่จะรังให้เสียเวลาเปล่า ๆ หากจับไม่ได้คาหนังคาเขาไม่มีทางซะหรอกที่เจ้าตัวจะยอมรับว่าแอบถ่ายรูป

                “รีบกลับบ้านเถอะครับ เดี๋ยวที่บ้านเป็นห่วง แล้ววันหลังอย่าแอบออกมามืด ๆ ค่ำ ๆ แบบนี้อีกนะครับ ส่วนซองแดงถ้าอยากให้ก็เอามาต่อหน้าก็ได้นะครับ ถ้าอย่างนั้นผมน่าจะมีกำลังใจเพิ่มมากขึ้นอีกเยอะ”

                “ซองแดงอะไรของนาย ฉันไม่รู้เรื่อง หลบไป!  ฉันจะกลับบ้าน” เด็กชายทำสีหน้างงกับสิ่งที่เหว่ยถิงพูด ก่อนจะออกแรงผลักชายหนุ่มให้พ้นทางแล้วรีบวิ่งออกไป

                ถึงแม้ว่าเชียนจะตอบกลับมาแบบนั้นแต่เหว่ยถิงก็ยังไม่ได้เชื่อซะเต็มร้อย เพราะใบหน้าเชียนแม้จะดูเฉยชาราวกับไม่รู้สึก  รู้สาอะไรกับประโยคพวกนั้น แต่ดวงตากลับไหววูบร่องรอยของความกังวลปรากฏขึ้นมาแวบหนึ่งก็จะหายไปอย่างรวดเร็ว

ยังมีเวลาจับผิดอีกนาน... นานจนกว่า งาน จะเสร็จนู่นล่ะ

...........................................................................................

ดูเหมือนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อคืนจะทำให้วันนี้เหว่ยถิงตื่นเช้ากว่าทุกวัน หรือจะเรียกอีกอย่างว่ายังไม่ได้นอน เสียงจากสาย 611 รบกวนความคิดของเขาจนข่มตานอนไม่หลับ ไหนจะเรื่องของคุณหนูเชียนที่เกิดขึ้นปุปปัปนั่นอีก

เหว่ยถิงเห็นว่าไม่มีประโยชน์ที่จะนอนลืมตาอยู่เฉย ๆ สู้ลุกไปเตรียมเปิดร้านเกาลัดเสียยังจะดีกว่า เปิดเร็วกว่าปกตินิดหน่อยก็คงไม่มีอะไรเสียหาย ในเมื่อช่วงนี้ลูกค้าเยอะอยู่แล้วถือซะว่าจะได้ไม่ต้องรีบร้อนแข่งกับเวลาที่บางครั้งก็ดูจะเดินเร็วเกินไปจนทำอะไรไม่ทันไปเสียหมด

แต่ชายหนุ่มกลับเจอใครบางคนกำลังทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่กับประตูบ้านเขาเสียนี่

“เสี่ยวหยวน?”

“เฮีย!” เด็กน้อยที่กำลังจะเสียบอะไรบางอย่างถึงกับสะดุ้งตกใจกับเสียงของคนที่เขาคิดว่าตอนนี้น่าจะนอนอยู่

“ทำอะไรกับประตูบ้านเฮียน่ะเสี่ยวหยวน”

“ผม...” เด็กน้อยตรงหน้าเหว่ยถิงอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เอามือไพล่หลังเอาไว้เพื่อซ่อนสิ่งนั้นให้พ้นจากสายตาของเหว่ยถิง แต่มีหรือที่ชายหนุ่มจะไม่เห็น อากัปกิริยาของเด็กน้อยตรงหน้าทำให้เหว่ยถิงมั่นใจว่าสิ่งที่ซ่อนอยู่ก็คือซองแดงที่มาเสียบอยู่หน้าบ้านเหมือนวันอื่น ๆ นั่นเอง

เหว่ยถิงขยับตัวเข้าไปแย่งสิ่งที่เสี่ยวหยวนซ่อนอย่างรวดเร็ว  เร็วจนเด็กน้อยได้แต่ยืนอึ้ง ก่อนจะมาคิดได้ทีหลังว่าเหว่ยถิงนี่ไวยังกับลิง

                “ซองแดง? เป็นเสี่ยวหยวนเองเหรอที่คอยถ่ายรูปแล้วเอาซองแดงมาเสียบที่ประตูบ้านเฮียทุกวัน” ชายหนุ่มถามทันทีที่แย่งเอาซองแดงมาจากเด็กน้อยได้ น้ำเสียงจากร่างสูงที่กดดันมาทำเอาร่างเล็กตรงหน้าดูคล้ายจะหดเล็กลงเรื่อย ๆ จนดูคล้ายกับกระต่ายน้อยเวลาเจอหมาป่าไล่ล่า

                “เอ๋! ไม่ใช่นะเฮีย เสี่ยวหยวนแค่รับฝากมาเฉย ๆ “ เด็กน้อยรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน

“ใครฝากมา”

“คุณคะ...เอ้ย! คือว่า...มันเป็นความลับอ่ะเฮีย เขาห้ามผมบอกเฮีย เฮียอย่าถามอะไรเลยนะ ผมไม่อยากผิดคำพูด เนี่ย! ผมเอาค่าจ้างเขามาแล้วด้วย จะเอาไปซื้อน้องต่ายมาเป็นเพื่อนให้ขนปุย ผมไปแล้วนะ อ่ะ! นี่ซองแดงของเฮีย”  เด็กชายเกือบจะเผลอตอบเหว่ยถิงไปในตอนแรก ก่อนจะรู้สึกตัวรีบอธิบายเร็ว ๆ ให้ชายหนุ่มฟัง จากนั้นก็ยัดเอาซองแดงใส่มือด้าน ๆ ของเหว่ยถิงเอาไว้แล้วหันหลังวิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว ไม่อยู่รอให้เหว่ยถิงซักอะไรเพิ่มได้อีก               

ชายหนุ่มเปิดซองแดงออกมาดู คราวนี้เป็นภาพเงาของคนคนหนึ่งที่ทอดยาวออกไปตามถนน จุดที่เงาสิ้นสุดก็คือหน้าร้านเกาลัดของเหว่ยถิงนั่นเอง แต่ครั้งนี้กลับไม่มีข้อความใด ๆ ทั้งสิ้นในภาพถ่าย มีเพียงตัวอักษร K ปรากฏอยู่มุมขวาล่างของภาพเพียงเท่านั้นราวกับคนส่งตั้งใจจะบอกเหว่ยถิงว่าสิ่งที่ชายหนุ่มคิดอยู่นั้นมันผิด

K งั้นเหรอ

ใครกันที่จ้างเสี่ยวหยวนมา...
เจ้าของซองแดงเป็นใครกันแน่

TBC


*****************************************************************************

ตามตอนต่อไปได้ที่ 

ขอบคุณค่ะที่ตามอ่านเป็นตอนต่อที่ยากจริง ๆ เหมือนโดนกลั่นเเกล้งอยู่ ฮาาาา หากมีอะไรผิดพลาดท้วงติงได้เลยนะคะ อาจจะดูเเปลก ๆ สักหน่อยเนื่องจากเป็นมือใหม่ด้านสายผลิตเเถมยังเป็นการเล่นโปรเจกต์วิ่งเปี้ยวครั้งเเรกแอบคิดมากนิดหน่อยว่าจะต่อได้ดีรึเปล่าเหมือนจะดูย้ำคิดย้ำทำ เวิ่นเว้ออยู่พอสมควรเลยทีเดียว